Το τέλος των ιδεολογιών...
Αναστασία Ποιμενίδου
Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στον κόσμο σήμερα μοιάζει σαν να έχει έρθει ήδη το τέλος
των ιδεολογικών ρευμάτων και τάσεων, τουλάχιστον
όπως διαμορφώθηκαν τις περασμένες δεκαετίες των δυο προηγούμενων αιώνων.
Μοιάζει σαν να ''φωνάζει'' από μακριά η Ιστορία ότι κάπως πρέπει οι λαοί να δημιουργήσουν
καινούργιες συνθήκες για καινούργιες απαιτήσεις και νέες διεκδικήσεις για
καλύτερη ζωή και δικαιότερο κόσμο.
Τώρα πια που ο υπαρκτός σοσιαλισμός δεν υπάρχει, αφού τον αφομοίωσε ο ανάλγητος καπιταλισμός
της δύσης, τώρα που και ο καπιταλισμός δείχνει σημάδια ''κόπωσης'' και ο κινεζικός
δράκος είναι ήδη σε ανοδική πορεία, όλα γύρω δείχνουν πως κάτι νέο πρέπει να γεννηθεί.
Η Ρωσία δεν είναι Σοβιετική Ένωση εδώ και 20 χρόνια. Η Αραβική Άνοιξη έφερε
ανατροπές και αλλαγές στα πρόσωπα που επι 40 χρόνια και παραπάνω νέμονταν την εξουσία και τον
πλούτο του αραβικού κόσμου.
Τα κράτη στην αφρικανική ήπειρο το ένα μετά το άλλο αρχίζουν να εκσυγχρονίζονται
παρά του ότι αυτό γίνεται με καθυστέρηση.
Οι Η.Π.Α. παρά του ότι εξακολουθούν να είναι ισχυρή χώρα
στην πλανήτη, έχει δεχτεί ισχυρούς κραδασμούς και δονήσεις στην οικονομία της.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε πλέον μοιάζουν να έχουν τις διαστάσεις του πλανήτη μας.
Τόσο όμοια άρχισαν να γίνονται... Ως προς αυτό θα έλεγα ότι αποκτήσαμε
διηπειρωτική ομοιομορφία!
Επίσης οι ελίτ των κοινωνιών είναι όλες το ίδιο. Έχουν όλες τις ίδιες ανέσεις και απολαύσεις
και εκμεταλλεύονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τους φτωχούς και αδύναμους.
Οι λαοί, οι μεγάλες μάζες φτωχοποιούνται ολοένα και περισσότερο και τους
αφαιρούνται ολοένα και περισσότερα δικαιώματα για μια καλύτερης ποιότητας ζωή.
Οι κεφαλαιούχοι ζητούν με πείσμα να μην έχουν κέρδος οι εργαζόμενοι από το έργο που
παράγουν αλλά να τους επιτρέπει ίσα-ίσα ο μισθός να συντηρούνται και να μην πεθαίνουν από την πείνα.
Κάτω από τέτοιες συνθήκες διαβίωσης ο παγκοσμιοποιημένος και φτωχοποιημένος πολίτης
στον πλανήτη οφείλει να μαζέψει όσες δυνάμεις έχει, να τις αντρειέψει μέσα του και να
τις αποδώσει στην κοινωνία, στον πλανήτη, στην ίδια τη ζωή ως ανατρεπτικό προϊόν της ατομικής και
συλλογικής του δράσης ενάντια στην απαίτηση των εχόντων να εξαθλιωθεί, να εξαχρειωθεί και
να καταλήξει σε έναν ομαδικό τάφο ζωντανών-νεκρών.