Δημοτικές και περιφερειακές εκλογές

Νομίζω πως οι Έλληνες είναι από τους λαούς που αγαπούν να συμμετέχουν σε εκλογικές διαδικασίες. Αυτό μας λένε τα στατιστικά στοιχεία παρά του ότι τα τελευταία χρόνια και αφού έπαψε να ισχύει το μέτρο των δήθεν κυρώσεων σε περίπτωση μη συμμετοχής, αυξήθηκε αρκετά το ποσοστό αποχής. Φυσικά δεν είναι τυχαίο το φαινόμενο. Τίποτε δεν είναι τυχαίο άλλωστε όταν μιλάμε για το πώς αντιδρούν οι άνθρωποι, οι λαοί απέναντι στην εξουσία.
Μια εξουσία ανάλγητη μπροστά στον άνθρωπο και τα προβλήματά του. Εξουσιαστές που παίρνουν αποφάσεις ερήμην των πολιτών κι όμως τους θέλουν παρόντες μπροστά στην κάλπη. Μα πώς; Πώς είναι δυνατόν; Πώς είναι δυνατόν να κάνετε διαρκώς αλλαγές σε εκλογικούς νόμους, απανωτές συνενώσεις δήμων, αλλαγές στα γεωγραφικά όρια και να έχετε την απαίτηση ο κόσμος να ακολουθεί υπάκουα χωρίς καμιά αντίδραση;
Θα αναφερθώ στον τόπο που ζω για να δώσω ένα παράδειγμα. Μέχρι το 1994 οι Κρηνίδες αποτελούσαν κοινότητα όπως και τα υπόλοιπα χωριά της περιοχής. Το 1994 γίνεται η πρώτη εθελούσια συνένωση μεταξύ Κρηνίδων, Λυδίας, Φιλίππων, Πολύστυλου-Δάτου με έδρα τις Κρηνίδες.
Το 1998 αποφασίζει η τότε κυβέρνηση του Σημίτη να εφαρμόσει το νόμο του Καποδίστρια και να προχωρήσει σε συνένωση δήμων οπότε συνενώνονται στον υπάρχοντα δήμο το Ζυγός, το Κρυονέρι, το Βουνοχώρι, το Λυκόστομο, η Λημνιά, το Κρανοχώρι, ο Αμυγδαλεώνας και ο Σταυρός. Έτσι δημιουργείται ένας ευρύς δήμος με την ονομασία Δήμος Φιλίππων.
Οι κάτοικοι των χωριών καλούνται να προσαρμοστούν δυο φορές σε μια εντελώς νέα κατάσταση που σκοπό έχει την εξοικονόμηση πόρων και τον καλύτερο έλεγχο της κατάστασης στην περιφέρεια. Πριν καν προλάβουν να κατανοήσουν τα νέα δεδομένα μετά από 12 χρόνια η κυβέρνηση του Παπανδρέου αυτή τη φορά αποφασίζει το 2010 να εφαρμόσει τον νόμο του Καλλικράτη σύμφωνα με τον οποίο συνενώνονται ο δήμος Φιλίππων με το δήμο Καβάλας. Έχουμε δηλαδή μια συνένωση ενός ημιαγροτικού δήμου και ενός αστικού. Έναν καινούργιο δήμο από τη μια που όμως πρόλαβε να έχει τα χρέη του κι έναν άλλο που λειτουργεί με την ίδια μορφή εδώ και δεκαετίες.
Μέσα σε μια περίοδο 16 ετών η περιοχή αυτή, αρκετά μακριά από το κέντρο της Αθήνας, πολύ μακριά από το πανελλαδικό κέντρο αποφάσεων, υποχρεώθηκε όπως και όλη η υπόλοιπη Ελλάδα να αποδεχτεί νόμους και εφαρμογές που αφορούν 100% τη ζωή και την καθημερινότητα όλων των κατοίκων χωρίς να υπάρχει για τους πολίτες η δυνατότητα επιλογής για όλα αυτά.

Θα μου πείτε κοινοβουλευτική είναι η δημοκρατία μας, αντιπροσωπευτικό το πολίτευμα και άρα οι βουλευτές που επιλέγουμε μεταφέρουν τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των κατοίκων όλων των περιοχών της περιφέρειας προς το κέντρο. Πότε έγινε διαβούλευση μεταξύ των πολιτών και των κυβερνώντων για να εφαρμοστεί τόσο βίαια μια τέτοια απόφαση που άλλαξε άρδην τη ζωή μας;
Κλείσανε δημοτικά καταστήματα, δημοτικά σχολεία, υποκαταστήματα τραπεζών, διάφορες υπηρεσίες. Κι όλα αυτά για να κάνει οικονομία το κράτος. Ένα κράτος που μόνο εχθρικά συμπεριφέρεται στους πολίτες του. Που μας τρέχει, που μας κάνει καψόνια, μας διαπομπεύει μέσω υπουργικών και πρωθυπουργικών χειλέων, μας καταδικάζει σε οικονομικό μαρασμό, σε ανεργία, σε φτώχεια και συνάμα έχει την απαίτηση από εμάς να του συμπεριφερόμαστε με υπομονή, καρτερικότητα και κατανόηση όπως κάνει ένα παιδί αβοήθητο προς τον άκαρδο και σκληρό γονιό του.

Περιέγραψα όλην αυτή την κατάσταση γιατί τόσο καιρό τώρα αναρωτιέμαι για ποιο λόγο να ψηφίσω στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Τι ακριβώς απολαμβάνω στο δήμο που ζω; Εργασία; Ποιότητα ζωής; Ευκολίες στην καθημερινότητά μου; Φιλική δημοτική αρχή; Ανταποδοτικά οφέλη για αυτά που πληρώνει η οικογένεια μου μέσω των δημοτικών τελών; Φιλικές δημοτικές υπηρεσίες;
Σκέφτομαι αυτό το διάστημα μέχρι τις 18 Μαΐου να κάνω μια λίστα με τα υπέρ και τα κατά. Θέλω να αποτυπωθούν στο χαρτί για να δω που θα γείρει η πλάστιγγα. Πρέπει να θυμηθώ πώς μου μίλησαν οι αρμόδιοι όταν τους έπαιρνα τηλέφωνο να τους πω για τις καμένες λάμπες στις κολόνες, για τα αδέσποτα σκυλιά που μας ρίχνουν τους κάδους στη γειτονιά μου και οι αρμόδιοι αδιαφορούν γι αυτό το πολύ σοβαρό θέμα. Για τους λογαριασμούς του νερού που είναι φουσκωμένοι με ποσά που έχουμε ήδη πληρώσει. Για τους δρόμους που είναι χάλια. Για τα έργα που γίνονται την τελευταία στιγμή λίγο πριν τις εκλογές. Για τις τόσες ηλεκτρονικές αιτήσεις που έχω κάνει για δουλειά και δεν μπόρεσα να κάνω ούτε ένα δίμηνο ούτε μια φορά.
Κι όμως δεν έπρεπε να είναι έτσι. Δεν έπρεπε να είναι μακρινή υπόθεση οι αυτοδιοικητικές εκλογές. Δεν έπρεπε να αφορά μόνο τους λίγους υποψήφιους και τους παρατρεχάμενους τους.

Δε μας άφησαν κανένα περιθώριο να ζητήσουμε να ζήσουμε όπως θέλουμε εμείς. Έπρεπε να είμαστε διαρκώς υπό τον πλήρη έλεγχο της εξουσίας κεντρικά και τοπικά.
Το σκηνικό δεν άλλαξε υπέρ μας. Άλλωστε υπέρ μας δεν ήταν και ίσως δεν θα είναι ποτέ…
Αλλά τη λίστα μου εγώ θα την κάνω με τα υπέρ και τα κατά… Κι έτσι θα δω αν τελικά αξίζει να συμμετέχω στις εκλογές ή καλύτερα αν πρέπει να ξαναψηφίσω μια δημοτική αρχή που με κρατά στο περιθώριο, με αποξενώνει από τον τόπο μου και με αχρηστεύει σαν παροπλισμένο σαπιοκάραβο.

Αναστασία Ποιμενίδου