Μάνες που σκοτώνουν τα παιδιά τους.

Μάνες που τα γεννάνε και τα παρατάνε.

Μάνες, μάνες, μάνες…

Γυναίκες που δεν μπορούν να γίνουν μάνες.

Γυναίκες εναντίον γυναικών. ΠΑΝΤΑ.

Και ένα σύστημα αρχών και αξιών παράλληλο που πάντα θα βρίσκει λειψές τις γυναίκες.

Είτε από τη μια είτε από την άλλη πλευρά.

Καμμιά πλευρά δεν έχει ουσιαστικά ερείσματα. Έτσι γιατί οι γυναίκες όπως λένε είναι εφτάψυχες. Δεν έχουν ανάγκη. Τα καταφέρνουν όλα μόνες τους.

Γυναίκες…

Αυτές που είναι γόνιμες κι οι άλλες οι στείρες. Έτσι τις λέμε και ας μην γινόμαστε σεμνότυφοι.

Κάθε φορά που υπάρχουν τραγικά γεγονότα σαν αυτό που παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες στις οθόνες μας, με θύματα μικρά παιδιά, αρχίζει αυτό το κλαψούρισμα το πολύ μελό.

Προσωπικά, πιστεύω πως αυτό το επιχείρημα που χρησιμοποιείται ευρέως ότι οι γυναίκες που με κάποιον τρόπο κάνουν κακό στα παιδιά τους, θα έπρεπε να σκέφτονται  εκείνες που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν, ανήκει στη σφαίρα του ρομαντικού και σε αυτού του σύννεφου του πουπουλένιου που παραπέμπει στα κοριτσίστικα παραμύθια, που μιλούν  για πρίγκιπες και βασιλοπούλες που παντρεύονται, κάνουν πολλά παιδιά και είναι μόνο ευτυχισμένοι για όλη τη ζωή τους μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος.

Σκεφτείτε λίγο τη φύση μας ως ανθρώπων.

Ποιός σκέφτεται τους άλλους για οποιονδήποτε λόγο, όταν του συμβαίνουν διάφορα στη ζωή;

Όχι, πράξη που συμβαίνει και θίγει την ανθρώπινη ύπαρξη  δεν δικαιολογείται.

Δεν γίνεται όμως κάθε φορά να προβάλλεται αυτό το επιχείρημα με την προσμονή ότι υιοθετείται ως ευρέως αποδεκτό.

 

Είναι σαν να πρέπει οι πλούσιοι να μοιράζουν τα πλούτη τους γιατί είναι κρίμα οι φτωχοί να πεινάνε.

Όση ενσυναίσθηση  λείπει από την πρώτη κατηγορία, τόση και περισσότερη ενσυναίσθηση λείπει από την δεύτερη κατηγορία.

Οι άνθρωποι πάντα θα βρίσκουμε λόγους να διχαζόμαστε για θέματα που θα έπρεπε να είμαστε παρόντες με κάθε τρόπο,  εγκαίρως για να αποτρέπονται τα δυσάρεστα, τα τραγικά.

Στο μυαλό των γυναικών  που είναι μάνες,  δεν χωράνε όλες εκείνες που δεν μπορούν να  τεκνοποιήσουν. Χωράνε μόνο τα παιδιά τους. Γιατί έτσι είναι η φύση μας.

Γιατί η ενσυναίσθηση θέλει δουλειά. Γιατί την ενσυναίσθηση σου τη μαθαίνουν, δεν την ψωνίζεις στο σουπερμάρκετ.

Γιατί στο μυαλό του πλούσιου είναι το περισσότερο κέρδος και όχι ο φτωχός που δεν έχει να συντηρήσει την οικογένεια του.

Όλο το υπόλοιπο είναι κουτσομπολιό και ευκαιρία να ρίξουμε αναθέμα στους άλλους για να νιώσουμε για μια ακόμη φορά καλά που εμείς, όπως και να το κάνουμε, είμαστε καλύτεροι άνθρωποι.

Είμαστε;