16 Απριλίου 1999

Pax Americana με καουμπόηδες του τρύπιου δολαρίου

    Αλήθεια, πόσο σωστό είναι αυτό που λέγεται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται! Αν ψάξει κανείς μέσα στα ιστορικά βιβλία, θα δει  πόσο τραγική κατάληξη  έχουν οι κατά καιρούς αυτοκρατορίες. Θυμηθείτε  την οθωμανική, την ρωμαϊκή αλλά και πριν από αυτές στην αρχαία Ελλάδα, την παντοκρατορία της Αθήνας. Αν ψάξει πάλι βαθύτερα στα γεγονότα, θα παρατηρήσει ότι αυτές οι ισχυρές δυνάμεις εξαπέλυαν σφοδρές επιθέσεις σε ομάδες πολιτών ή κράτη μικρότερα και πιο αδύναμα,  κάθε φορά που τα φαινόμενα παρακμής στο εσωτερικό τους έφταναν στο ζενίθ.

    Πιστεύω λοιπόν ότι αυτό το διάστημα όλοι εμείς οι πολίτες  του κόσμου ζούμε την σταδιακή κατάρρευση της μιας και μοναδικής, της Μονοκρατορίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Η μια και μοναδική αυτή δύναμη, που ενώ βομβαρδίζεται στα  έσω από ερωτικά σκάνδαλα, ηθική σήψη, ναρκωτικά, παιδική και νεανική εγκληματικότητα, προσπαθεί με μεγάλο κόπο να κρατήσει  τη θέση που θεωρεί ότι της ανήκει  βομβαρδίζοντας μια χώρα, η οποία αντιμετωπίζει ένα καθαρά εσωτερικό πρόβλημα. Και ω! της παραφροσύνης  προσπαθεί να μας πείσει ότι αυτό που γίνεται έχει ως απώτερο σκοπό την ειρήνη.  Είναι να μην αντιδρά κανείς, όταν παρακολουθεί να συμβαίνουν γύρω του τόσο αντιφατικά και παράδοξα πράγματα,  που κάθε άλλο παρά την ειρήνη μπορούν να φέρουν;

    Αντλώντας και πάλι στοιχεία από την ιστορία γίνεται να ξεχάσεις ότι η χώρα αυτή οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια και στα πτώματα αρχαίων πληθυσμών ερυθρόδερμων, τους οποίους δε σεβάστηκε ούτε μια στιγμή; Πως χρησιμοποίησε την τακτική του δουλεμπορίου εις βάρος των αφρικανών  για να ‘’χτίσει’’ τον πολιτισμό της απομυζώντας τον ‘’σκύλο’’ αράπη; Πως στη ‘’δημοκρατική’’ αυτή χώρα οι μαύροι και οι λατινοαμερικανοί ζουν ακόμη σε γκέτο;

    Αυτή η κυρίαρχη χώρα, λοιπόν,  ο ληστής και παράλληλα ο σερίφης προσπαθεί να πολεμήσει τον αυταρχικό Μιλόσεβιτς, που σκοτώνει και ρημάζει τους Κοσοβάρους. Ωστόσο οι βόμβες λόγω κακής ορατότητας, όπως μας λένε, πέφτουν από καμιά φορά και εδώ και εκεί και γύρω-τριγύρω, στους Σκοπιανούς, στους Αλβανούς συμπεριλαμβανομένων και των προσφύγων, στους Βούλγαρους  και έχει ο Θεός. Στο όνομα της ειρήνης ακούμε ότι θα χρησιμοποιηθούν νέας τεχνολογίας βόμβες, οι οποίες έχουν καλύτερη αποτελεσματικότητα σε σχέση με το στόχο τους.  Καμάρωσε κόσμε την εξέλιξη όσο είναι καιρός γιατί τη δεύτερη φορά που κατά τύχη θα πέσει βόμβα κοντά ή  και πάνω από το Κοσλοντούϊ,  θα κάνουμε όλοι παρέα στα πετεινά του ουρανού!  Στο όνομα της ειρήνης και αντί να χρησιμοποιήσουν  σωστά τη διπλωματία, επέλεξαν την οδό του πολέμου όχι γιατί τους νοιάζουν οι Κοσοβάροι, όπως άλλωστε δεν τους ενδιαφέρουν οι Κούρδοι, οι Ιρακινοί κ.λπ.  αλλά γιατί βρήκαν πεδίο βολής φτηνό, όπως λέει και το τραγούδι.  Είναι γι’αυτούς μια πολύ καλή ευκαιρία να δοκιμάσουν την ποιότητα του πολεμικού τους υλικού με την ανοχή και συνενοχή των Ευρωπαίων εταίρων, οι οποίοι έχουν, επίσης, ‘’καλό’’ παρελθόν ως προς την  συσπείρωσή τους, λόγω συμφερόντων, για τόσο σημαντικά γεγονότα σε διάφορες περιόδους της ιστορίας.

    Πέρα από όλα αυτά όμως το κυρίως έργο της τραγωδίας αυτής παίζεται στις πρόχειρα αναρτημένες λίστες αγνοουμένων του Ερυθρού Σταυρού στους προσφυγικούς καταυλισμούς, όπου μέσα στη δυστυχία και την ανέχεια, ανθρώπινα πλάσματα ψάχνουν απεγνωσμένα τους συγγενείς τους, οι οποίοι υποχρεώνονται να μεταναστεύουν χωρίς να θέλουν αλλά το κυριότερο χωρίς να ξέρουν πού πάνε οι ίδιοι και πού βρίσκονται οι δικοί τους. Όταν καθισμένοι στο τραπέζι  τους παρακολουθούν σκηνές με μικρά παιδιά να μην έχουν να φάνε και να κοιμούνται κατάχαμα μέσα στο κρύο, άραγε, οι μπουκιές κατεβαίνουν στο στομάχι τους;  Έχουν φέρει στη θέση αυτών των παιδιών τα δικά τους;

    Όπως και να’χει  ο πόλεμος είναι πάντοτε βρόμικος και οι συνέπειές του καταστροφικές και ανυπολόγιστες. Στον συγκεκριμένο όμως πόλεμο υπάρχει και μια άλλη παράμετρος την οποία θεωρώ σημαντική και αν την λάμβαναν σοβαρά υπόψη τους οι Αμερικάνοι, πέρα από τα όποια συμφέροντά τους, αν βέβαια λειτουργούσαν με τη λογική και όχι  με την παρανοϊκή νοοτροπία του να αρπάξω προς ίδιον όφελος αυτό που έχει ο άλλος, δεν θα έρχονταν στην Ευρώπη για να πολεμήσουν τον Μιλόσεβιτς.

    Ένα έθνος, όπως είναι το αμερικανικό, φτιαγμένο από ένα κράμα φυλών και λαών, δομημένο πάνω σε μια πανσπερμία ανθρώπων, δεν είναι ποτέ δυνατόν να κατανοήσει το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν κυρίως  τα κράτη της  Βαλκανικής χερσονήσου, που θεωρούν πολύ σημαντικό πράγμα το να αποτελούνται από αμιγείς πληθυσμούς.

    Επειδή όλα τα κράτη των Βαλκανίων έχουν εθνικές μειονότητες, για να ασχοληθεί ένας τρίτος παράγοντας με τα προβλήματα που προκύπτουν μεταξύ αυτών των λαών,  πρέπει τουλάχιστον  να ξέρει πολύ καλά την ιστορία της περιοχής αλλά και να μπορεί να χειρίζεται τη διπλωματία με άριστο τρόπο ώστε να αποφεύγονται τέτοιες συγκρούσεις πολεμικές, όπως αυτή του Κοσσόβου.

    Κάτι τέτοιο όμως  απέχει μακράν της πραγματικότητας που ζούμε και αυτό είναι πολύ λυπηρό. Ικανοί διπλωμάτες υπάρχουν μεν αλλά το στόμα τους κρατιέται κλειστό είτε εκούσια για μερικά ψωροδολάρια είτε ακούσια.

    Ελπίζω μέχρι την 21^η Απριλίου, ημέρα των 50^ων γενεθλίων του ΝΑΤΟ να βρεθούν κάποιοι άσοι οι οποίοι θα τινάξουν το λάσο για να μαζέψουν τους γιάνκηδες και να τους στείλουν  στα σπίτια τους.

                                                ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΟΙΜΕΝΙΔΟΥ